Wandelvakantie Wenns - Pitztal - 5 tot 13 september 2008

Foto's [ dag 1 ] [ dag 2 ] [ dag 3 ] [ dag 4 ] [ dag 5 ] [ dag 6 ] [ dag 7 ] 

Beste vrienden ! 

We hadden er met zijn vijftigen al lang naar uitgekeken.  De “anciens” vroegen zich af hoe het hotel er dit jaar zou uitzien, of het eten dat op tafel kwam even lekker zou zijn als bij ons dubbel verblijf in Längenfeld, of de wandelingen die ze zouden maken niet al te zwaar zouden zijn, of het weer wel goed genoeg zou zijn …?  De nieuwelingen wisten niet wat ze konden verwachten en lieten het gewoon op zich afkomen.  Ze zouden wel zien wat het worden zou en zij zouden zich zo vlug mogelijk trachten te integreren in de groep.  En dan waren er nog de twee kranige 75’ers.  Zij keken wat angstig uit naar wat komen ging.  Zouden zij de tochten nog aankunnen ? Zouden zij de groep niet te erg ophouden, was deze reis niet een beetje te hoog gegrepen voor hen ?

Na negen dagen kregen alle vragen hun antwoord.  Over het hotel was iedereen het roerend eens : het Pitztalerhof was een prachtig hotel waar we ons na enkele dagen echt gingen “thuis” voelen.  Het personeel was bijzonder vriendelijk en hartelijk, de keuken was voortreffelijk en steeds was er die weerkerende vraag : “War es genug ?”.  De kamers waren voorzien van het nodige comfort, al was de ene al wat groter dan de andere.  Achter alles bleek echter dat we de kamer alleen zagen om ons wat op te frissen en klaar te maken voor het avondeten en om te genieten van een deugddoende nachtrust.

Voor de nieuwelingen bleek deze wandelvakantie een heuse meevaller te zijn geweest.  Al van bij de eerste dag bleek het samenhorigheidsgevoel binnen de groep opvallend sterk aanwezig te zijn en het is dan ook mede door de kracht van die groep dat er bepaalde wandelprestaties werden geleverd die alleen nooit zouden worden uitgevoerd.
De wandelingen die we maakten waren stuk voor stuk pittig te noemen, doch eveneens onvergetelijk mooi.  Over de zeven wandeldagen legden we ongeveer 110 km af en overwonnen we een hoogteverschil van bijna 4 000 m.  Er werd steeds voor gezorgd dat het tempo niet te hoog kwam te liggen.  Ervaring ?  De ouderdom ?  Wijsheid ?  Eén feit is zeker : “Pappie loopt niet meer zo snel …”.
En ook voor de twee vrouwelijke ouderdomsdekens was deze vakantie in Wenns een onvergetelijke ervaring.  Tweemaal regelden we voor hen een lift naar een hooggelegen hut, zodat zij vanaf daar konden aansluiten bij de grote groep.  De andere wandelingen maakten zij deel uit van de groep.  Hun angst om tot last te zijn van de andere wandelaars, bleek volledig ongegrond.  Weinigen zullen het hen op die leeftijd nadoen : klimmen over een stenig, nijdig stijgend pad naar het Natuurhuis, afdalen van 2 000 m naar 900 m, wandelen over smalle bergpaden bezaaid met bonkige rotsblokken, balanceren op het ijs van de gletsjer, trappen klimmen in de Rosengartenschlucht, met het kabelspoor omhoog en terug naar beneden in Imst, als echte bergwandelaars afdalen over een heus niet gemakkelijk pad vanaf de Rifflsee naar het dal … Zij wandelden mee en genoten evenzeer van de prachtige landschappen en panorama’s als al die anderen.  En waar het nodig bleek te zijn, waren er steeds genoeg helpende handen om hen over de moeilijkste passages heen te brengen.  Eén van hen beiden vatte de reis, bij aankomst in Paal, gebald samen : “Eddy, ’t was fantastisch !”.  Daar hoeft dus niets meer te worden aan toegevoegd.

Jullie voorzitter,

Eddy