13-14 augustus 2010

Dodentocht Bornem : 100 km afzien of ... genieten ?!

[ Foto's van onze leden in Bornem ]

De 41ste editie van de Dodentocht, ’s werelds meest vermaarde 100 km-tocht, zit er weer op.  Van tien clubleden weten we dat ze deze editie binnen de toegestane 24 uur hebben uitgewandeld : Michel Coosemans, Willy Bollen, Fien Poelmans, Richard Camps, Guido Carmans, Jolan Dupont, Wim Rutten, Gert Broos, Wim Broos en Eddy Broos.  Na iets meer dan 65 km raadde het medische team Patrick Coun aan om te stoppen, dit wegens een liesblessure.

Het blijft toch iets hebben, die 100 km-tocht van Bornem.  Bij de start in Bornem verdringen duizenden mensen zich achter de nadar om een glimp op te vangen van hun poulain.  Onderweg, als de nacht de wereld reeds lang met een donker deken heeft toegedekt, stap je van de ene feestende straat naar de andere.  Eens de Breendonkse Duvel-brouwerij voorbij verdwijnt het joelend jolijt om plaats te maken voor een serene stilte.  Voor en achter je sjokken duistere figuren tussen velden van mais en soepgroenten, ingetogen en star voor zich uit starend verder over hobbelige veldwegen met maar één doel voor ogen : heelhuids weer in Bornem geraken.  De nacht is koud en  helder ; af en toe trekt een meteoor een flitsende lichtstreep.  Vanaf de Palm (halfweg) maak je de klik in het hoofd : vanaf nu is iedere stap er eentje dichter bij het doel – vanaf nu kort het alleen maar af.  Je ziet de dag geboren worden.  De zon penseelt een flinterdunne, gouden lijn aan de pastelkleurige oosterhemel en amper enkele minuten later schuift een volle koperen bol steeds hoger.  Buggenhout : de struikelblok … Wie hier heelhuids langs komt, mag hopen op een goede afloop.  In Puurs zitten er 80 km op : nog maar 20 km (optimist) of nu nóg 20 km (pessimist).  Richting Sint Amands dan, op naar de Scheldedijk.  Een verfoeilijk stuk zongeblakerd asfalt met vóór je een eindeloos ver zicht.  Mariekerke : één van de mooiste dorpszichten van ons land, doch je merkt het amper.  Kop naar de grond en stappen, alleen maar stappen. “Proficiat mannen, nog efkes !”, roept een madame met de krulspelden nog in het haar, “ge gaat het halen, nog ne kilometer of twee !”, pept een jolige opa met de schuine hoed je nog één keer op.  En dan, eindelijk,  neem je de bocht linksaf, de dalende Boomstraat in.  Onder de spandoeken met de deelnemersaantallen van de vorige jaren mag je, tussen een erehaag van applaudisserende supporters, naar je beloning toestappen : een ananas, een flesje bier, een medaille en een diploma.  Maar de mooiste beloning, die zie je alleen van binnenuit : de intense voldoening van “Yes, we can !”. 

Was jij er ook bij ?  Stuur dan een mailtje (eddy.broos@skynet.be) en in de volgende Wandelweetjes krijg ook jij een welverdiende eervolle vermelding !