10-11 augustus 2012
Dodentocht Bornem : 15 WP'ers tussen de bijna 11 000 !
[ Foto's van onze leden in Bornem ]
Het
wordt bijna een jaarlijks terugkerend fenomeen : het breken van het
deelnemersrecord aan ’s werelds meest vermaarde 100 km-tocht. Dus ging
ook dit jaar het record er weer vlotjes aan. Toch hoopten de organisatoren
stiekem op nog net 43 inschrijvingen meer : dan gingen ze immers over de
magische kaap van de 11 000 deelnemers. Vorig jaar waren er 13 onder die
massa lid van Wandelend Paal. Deze keer waren er 15 clubleden die het
waagden om zich in te schrijven voor de “tocht der tochten”. Mooi is
dat, doch het wordt nog mooier als je weet dat ze alle 15 de eindmeet haalden !
Het werd een mooie 43ste editie. Vrijdag 10 augustus scheen de zon al van vroeg in de morgen en ook voor de rest van het weekend werd zonnig weer voorspeld. Enige mogelijke spelbreker zou een koude nacht van vrijdag op zaterdag kunnen worden, doch mits wat aangepaste kledij kon dit wel worden opgevangen. De wind kwam uit het noordoosten, wat maakte dat de temperatuur eerder getemperd zou worden en zeker geen tropische waarden zou halen. Kort samengevat : er werd prima “Bornem-weer” voorspeld. Geen wonder dus dat er weer een record aantal deelnemers kwam opdagen.
Als club mogen wij fier zijn op onze vijftien vertegenwoordigers die onze
clubeer dit jaar hoog hielden in Bornem. Tien van hen wisten al van vorige
edities wat hen te wachten stond – voor vijf WP’ers werd de 43ste Dodentocht
hun vuurdoop. Eén van die eerstelingen was Vivi Ceyssens, dochter van de
stilaan in de Vlaamse wandelgangen wereldberoemde Fien Poelmans. Fien zelf
zat de weken voor de tocht met wat vraagtekens. De conditie bleek niet
optimaal te zijn, doch de dokter wist haar te zeggen dat medisch alles ok was.
Wat rusten (na een ietwat té fanatieke voorbereiding ?) zou haar goed doen en
zo zou er geen beletsel zijn voor deelname aan de Dodentocht. Deelname
waar ze zó had naar uitgekeken, zeker omdat “ons Vivi” dit jaar zou
meestappen. Fien en Vivi losten mekaar onderweg van geen vin en gingen
gestaag en in een gelijkmatig tempo op weg naar hun doel. Ruim binnen de
tijd (19.06 uur) stapten ze aan het eind van de Boomstraat, aangemoedigd door
vele supporters, maar vooral dan door “Lewie” (man en pa van …), de tent
binnen. En daar krijg je dan als beloning voor meer dan 22 uur
wandellabeur een peperkoeken hart, een flesje Bornemse Tripel, een diploma en de
DoTo-medaille. Daar doe je het natuurlijk niet voor. Wel voor die
onuitdrukbare genoegdoening die je krijgt als je die laatste bocht, bergaf de
Boomstraat in, neemt. De muziek bonst er in je oren, honderden mensen
klappen in de handen en dan helemaal beneden in die licht afdalende straat
herken je tussen die menigte je familieleden. Weinigen die dan niet de
krop in de keel krijgen. Meteen vergeet je alle ellende van onderweg en na
een goei pint in één van de plaatselijke horecazaken, die maar wat graag een
graantje meepikken van die dolle Dodentocht-manie, denk je in stilte – of
hardop – aan die 44ste Dodentocht op 9 augustus van volgend jaar.
Een
andere rookie was Kevin Luyten. Hij vond er niets beters op dan zichzelf
voor zijn 23ste verjaardag te trakteren op een deelname aan de Dodentocht.
Kevin keek maar wat raar op toen in de trein, op weg naar Bornem, de voorzitter
een flesje cava uit zijn sporttas opdiepte. Samen met enkele andere Paalse
deelnemers heften we, samen met hem, het glas én op Kevin, én op de goede
afloop van zijn eerste deelname. Kevin kon pas om halftien aan zijn
Dodentocht beginnen en stapte om 20.18 uur over de streep. Vanaf halfweg
kreeg hij de steun van zijn Lien (Rutten), die zo’n 40 km naast hem liep.
Ook Ma Rutten (Josée) stapte meer dan 20 km mee, terwijl ook Pa Luyten Kevin
kwam steunen. De eerste woorden van Kevin na zijn aankomst : “Volgend
jaar sta ik hier terug en … dan gaat Lien 100 km met mij mee !”.
Twee
Paalse jongedames dan : Wendy Niesen en Kristel Vanden Eynde. Vooral de
naam van de tweede moet bij de Paalse leden die al wat jaren meegaan, een
belletje doen rinkelen. Immers, enkele jaren geleden hadden wij in onze
club een illustere langeafstandswandelaar die eveneens de naam Vanden Eynde
droeg. Inderdaad, Kristel is de kleindochter van Fons, binnen de
wandelgangen van toen beter gekend als “Fons, de beestenkoopman”.
Kristel heeft vroeger zeker de heroïsche verhalen van haar bompa mogen aanhoren
die hij zo lyrisch kon vertellen over zijn wedervaren tijdens de zovele km die
hij wandelde in de kleuren van onze club. In navolging van haar grootvader
en in het gezelschap van haar wandelmaatje Wendy, bracht ook zij dus de
Dodentocht tot een goed einde. Wendy en Kristel begonnen alvast niet
onvoorbereid aan het grote wandelavontuur. Maandenlang al oefenden ze
samen om dat ene grote doel te bereiken. Ze hadden net iets meer dan 23 uur
nodig om de Dodentocht vol te maken. Opdracht volbracht dus !
Laatste
nieuwkomer was Neel Geyskens, een prille, erg rijzige twintiger. Zoon van Nadine
Broos en Marc, zus en schoonbroer van de voorzitter. Neel had zijn nonkel
al enkele jaren gezegd dat hij ooit ook wel eens Bornem zou willen meedoen.
Als semi-professionele volleybalspeler kon hij natuurlijk bogen op een prima
basisconditie en tijdens een oefentocht van 50 km in het Luikse kon hij nonkel
Eddy overtuigen. Hij was klaar voor de Dodentocht. Tot die bewuste
tiende augustus dan … Op weg naar het station bleek dat Neel één belangrijk
iets vergeten was bij het inpakken van zijn rugzak. Zonder schoenen was
hij als een soldaat die zonder wapens naar de oorlog trok. Gelukkig was er
nog voldoende tijd om pa Marc op te sturen om zijn schoeisel in Everbeur gaan op
te pikken en dit in de Diestse statie aan zijn zoon te overhandigen. Mét
schoenen én met heel veel goede moed vertrok Neel, in het gezelschap van zijn
nonkel Eddy, zijn neef Gert, zijn andere nonkel Dirk en Michel Coosemans.
Aanvankelijk verliep alles naar wens en kon Neel het strakke tempo van het
groepje waarin hij vertoefde, zonder moeite aan. Dan kwamen er blaren
onder de voorvoet, doch Neel beet door. Samen met zijn twee nonkels en
zijn neef overschreed hij om 14.22 uur de eindmeet. Een prestatie om
“U” tegen te zeggen.
Resten er nog de habitués. Richard Camps bijvoorbeeld. Net als de
voorzitter moest hij enkele dagen voor de Dodentocht nog bij Rudy “Dorne
Sport” langs om nieuwe schoenen te kopen. Kopen is niets, inlopen is wat
anders. Toch bleken de nieuwe hoefijzers voor Richard geen al te grote
problemen te hebben opgeleverd. Om 18.31 uur zat ook voor hem de
Dodentocht er op. Ook Guido Carmans haalde dit jaar zonder problemen de
eindstreep en overschreed die om 17:50. Jolan Dupont, een jongeling uit
Heist-Op-Den-Berg die al jaren lid is van onze club, maakte dit jaar zijn vierde
Dodentocht rond. Net in het jaar dat hij 21 werd schreef hij op de eerste
dag dat het kon (Nieuwjaar dus !) in en kreeg hij het nummer … 21 toegewezen.
Jolan pitste bijna een uur af van zijn tijd van vorig jaar en kwam binnen om
18.10 uur. Het duo Verboven-Lenskens dan. Vorig jaar namen ze beiden
voor het eerst deel en ze zouden dat in 2012 herhalen. Zij aan zij maalden
ze hun voorbereidingskilometers af. Alles ging prima, tot Frans amper
enkele weken vóór de Dodentocht zijn blinde darm moest laten weghalen.
Gelukkig heelde alles prima en kon hij samen met wandelmaat Raymond alsnog zijn
tweede Dodentocht rond maken. Een uur vroeger dan vorig jaar klokte het
duo een prachtige tijd : binnen om 14:34 uur. Frans verklaarde achteraf
dat het voor hem nu echt niet meer moet. Wedden dat hij er volgend jaar
weer staat, samen met Raymond ? En dan was er het groepje Gert, Dirk en Eddy
Broos, Neel en Michel Coosemans. Zoon Gert deed dit jaar voor de derde
keer mee. Zonder noemenswaardige problemen – alleen wat verzuring in de
bovenbenen tussen km 50 en 70 – haalde hij geflankeerd door pa, nonkel en
neef, de eindmeet. Broer Dirk verging het onderweg wat minder goed.
Na jaren onderbreking vond hij dit jaar weer de tijd om een degelijke
voorbereiding af te werken. Helaas stak een oud zeer (letterlijk dan) weer
de kop op. Twee duimdikke blaren onder de eelt op de hielkap noopten hem
in Lippelo tot een medisch onderhoud. Vakkundig werden de vochtophopingen
weggenomen en met wat pleisters op de wonden startte hij, gegangmaakt door broer
Eddy, de achtervolging op Gert en Neel. In de velden rond Liezele kwam het
tot een hergroepering en samen stapten ze dus verder tot Bornem. Eén man
ging een ganse Dodentocht lang zijn eigen tempo. Een jaar lang stapt hij
aan de zijde van de voorzitter door Wandelland. In Bornem vond hij de
blitz-start van de groep Broos-Geyskens net iets te snel voor hem.
Onderweg echter nam hij wat minder rustminuten en gaandeweg bouwde hij zijn
voorsprong op. Uiteindelijk kwam Michel al om 12.51 uur binnen !
Was jij er ook
bij ? Stuur dan een mailtje (eddy.broos@skynet.be) en in de volgende
Wandelweetjes krijg ook jij een welverdiende eervolle vermelding !