10-11 augustus 2012

Dodentocht Bornem : 15 WP'ers tussen de bijna 11 000 !


[ Foto's van onze leden in Bornem ]


Het wordt bijna een jaarlijks terugkerend fenomeen : het breken van het deelnemersrecord aan ’s werelds meest vermaarde 100 km-tocht.  Dus ging ook dit jaar het record er weer vlotjes aan.  Toch hoopten de organisatoren stiekem op nog net 43 inschrijvingen meer : dan gingen ze immers over de magische kaap van de 11 000 deelnemers.  Vorig jaar waren er 13 onder die massa lid van Wandelend Paal.  Deze keer waren er 15 clubleden die het waagden om zich in te schrijven voor de “tocht der tochten”.  Mooi is dat, doch het wordt nog mooier als je weet dat ze alle 15 de eindmeet haalden !

Het werd een mooie 43ste editie.  Vrijdag 10 augustus scheen de zon al van vroeg in de morgen en ook voor de rest van het weekend werd zonnig weer voorspeld.  Enige mogelijke spelbreker zou een koude nacht van vrijdag op zaterdag kunnen worden, doch mits wat aangepaste kledij kon dit wel worden opgevangen.  De wind kwam uit het noordoosten, wat maakte dat de temperatuur eerder getemperd zou worden en zeker geen tropische waarden zou halen.  Kort samengevat : er werd prima “Bornem-weer” voorspeld.  Geen wonder dus dat er weer een record aantal deelnemers kwam opdagen.

Als club mogen wij fier zijn op onze vijftien vertegenwoordigers die onze clubeer dit jaar hoog hielden in Bornem.  Tien van hen wisten al van vorige edities wat hen te wachten stond – voor vijf WP’ers werd de 43ste Dodentocht hun vuurdoop. Eén van die eerstelingen was Vivi Ceyssens, dochter van de stilaan in de Vlaamse wandelgangen wereldberoemde Fien Poelmans.  Fien zelf zat de weken voor de tocht met wat vraagtekens.  De conditie bleek niet optimaal te zijn, doch de dokter wist haar te zeggen dat medisch alles ok was.  Wat rusten (na een ietwat té fanatieke voorbereiding ?) zou haar goed doen en zo zou er geen beletsel zijn voor deelname aan de Dodentocht.  Deelname waar ze zó had naar uitgekeken, zeker omdat “ons Vivi” dit jaar zou meestappen.  Fien en Vivi losten mekaar onderweg van geen vin en gingen gestaag en in een gelijkmatig tempo op weg naar hun doel.  Ruim binnen de tijd (19.06 uur) stapten ze aan het eind van de Boomstraat, aangemoedigd door vele supporters, maar vooral dan door “Lewie” (man en pa van …), de tent binnen.  En daar krijg je dan als beloning voor meer dan 22 uur wandellabeur een peperkoeken hart, een flesje Bornemse Tripel, een diploma en de DoTo-medaille.  Daar doe je het natuurlijk niet voor.  Wel voor die onuitdrukbare genoegdoening die je krijgt als je die laatste bocht, bergaf de Boomstraat in, neemt.  De muziek bonst er in je oren, honderden mensen klappen in de handen en dan helemaal beneden in die licht afdalende straat herken je tussen die menigte je familieleden.  Weinigen die dan niet de krop in de keel krijgen.  Meteen vergeet je alle ellende van onderweg en na een goei pint in één van de plaatselijke horecazaken, die maar wat graag een graantje meepikken van die dolle Dodentocht-manie, denk je in stilte – of hardop – aan die 44ste Dodentocht op 9 augustus van volgend jaar.

Een andere rookie was Kevin Luyten.  Hij vond er niets beters op dan zichzelf voor zijn 23ste verjaardag te trakteren op een deelname aan de Dodentocht.  Kevin keek maar wat raar op toen in de trein, op weg naar Bornem, de voorzitter een flesje cava uit zijn sporttas opdiepte.  Samen met enkele andere Paalse deelnemers heften we, samen met hem, het glas én op Kevin, én op de goede afloop van zijn eerste deelname.  Kevin kon pas om halftien aan zijn Dodentocht beginnen en stapte om 20.18 uur over de streep.  Vanaf halfweg kreeg hij de steun van zijn Lien (Rutten), die zo’n 40 km naast hem liep.  Ook Ma Rutten (Josée) stapte meer dan 20 km mee, terwijl ook Pa Luyten Kevin kwam steunen.  De eerste woorden van Kevin na zijn aankomst : “Volgend jaar sta ik hier terug en … dan gaat Lien 100 km met mij mee !”.  

Twee Paalse jongedames dan : Wendy Niesen en Kristel Vanden Eynde.  Vooral de naam van de tweede moet bij de Paalse leden die al wat jaren meegaan, een belletje doen rinkelen.  Immers, enkele jaren geleden hadden wij in onze club een illustere langeafstandswandelaar die eveneens de naam Vanden Eynde droeg.  Inderdaad, Kristel is de kleindochter van Fons, binnen de wandelgangen van toen beter gekend als “Fons, de beestenkoopman”.  Kristel heeft vroeger zeker de heroïsche verhalen van haar bompa mogen aanhoren die hij zo lyrisch kon vertellen over zijn wedervaren tijdens de zovele km die hij wandelde in de kleuren van onze club.  In navolging van haar grootvader en in het gezelschap van haar wandelmaatje Wendy, bracht ook zij dus de Dodentocht tot een goed einde.  Wendy en Kristel begonnen alvast niet onvoorbereid aan het grote wandelavontuur.  Maandenlang al oefenden ze samen om dat ene grote doel te bereiken. Ze hadden net iets meer dan 23 uur nodig om de Dodentocht vol te maken.  Opdracht volbracht dus !

Laatste nieuwkomer was Neel Geyskens, een prille, erg rijzige twintiger. Zoon van Nadine Broos en Marc, zus en schoonbroer van de voorzitter.  Neel had zijn nonkel al enkele jaren gezegd dat hij ooit ook wel eens Bornem zou willen meedoen.  Als semi-professionele volleybalspeler kon hij natuurlijk bogen op een prima basisconditie en tijdens een oefentocht van 50 km in het Luikse kon hij nonkel Eddy overtuigen.  Hij was klaar voor de Dodentocht.  Tot die bewuste tiende augustus dan … Op weg naar het station bleek dat Neel één belangrijk iets vergeten was bij het inpakken van zijn rugzak.  Zonder schoenen was hij als een soldaat die zonder wapens naar de oorlog trok.  Gelukkig was er nog voldoende tijd om pa Marc op te sturen om zijn schoeisel in Everbeur gaan op te pikken en dit in de Diestse statie aan zijn zoon te overhandigen.  Mét schoenen én met heel veel goede moed vertrok Neel, in het gezelschap van zijn nonkel Eddy, zijn neef Gert, zijn andere nonkel Dirk en Michel Coosemans.  Aanvankelijk verliep alles naar wens en kon Neel het strakke tempo van het groepje waarin hij vertoefde, zonder moeite aan.  Dan kwamen er blaren onder de voorvoet, doch Neel beet door.  Samen met zijn twee nonkels en zijn neef overschreed hij om 14.22 uur de eindmeet.  Een prestatie om “U” tegen te zeggen.

Resten er nog de habitués.  Richard Camps bijvoorbeeld.  Net als de voorzitter moest hij enkele dagen voor de Dodentocht nog bij Rudy “Dorne Sport” langs om nieuwe schoenen te kopen.  Kopen is niets, inlopen is wat anders.  Toch bleken de nieuwe hoefijzers voor Richard geen al te grote problemen te hebben opgeleverd.  Om 18.31 uur zat ook voor hem de Dodentocht er op.  Ook Guido Carmans haalde dit jaar zonder problemen de eindstreep en overschreed die om 17:50.  Jolan Dupont, een jongeling uit Heist-Op-Den-Berg die al jaren lid is van onze club, maakte dit jaar zijn vierde Dodentocht rond.  Net in het jaar dat hij 21 werd schreef hij op de eerste dag dat het kon (Nieuwjaar dus !) in en kreeg hij het nummer … 21 toegewezen.  Jolan pitste bijna een uur af van zijn tijd van vorig jaar en kwam binnen om 18.10 uur.  Het duo Verboven-Lenskens dan.  Vorig jaar namen ze beiden voor het eerst deel en ze zouden dat in 2012 herhalen.  Zij aan zij maalden ze hun voorbereidingskilometers af.  Alles ging prima, tot Frans amper enkele weken vóór de Dodentocht zijn blinde darm moest laten weghalen.  Gelukkig heelde alles prima en kon hij samen met wandelmaat Raymond alsnog zijn tweede Dodentocht rond maken.  Een uur vroeger dan vorig jaar klokte het duo een prachtige tijd : binnen om 14:34 uur.  Frans verklaarde achteraf dat het voor hem nu echt niet meer moet.  Wedden dat hij er volgend jaar weer staat, samen met Raymond ? En dan was er het groepje Gert, Dirk en Eddy Broos, Neel en Michel Coosemans.  Zoon Gert deed dit jaar voor de derde keer mee.  Zonder noemenswaardige problemen – alleen wat verzuring in de bovenbenen tussen km 50 en 70 – haalde hij geflankeerd door pa, nonkel en neef, de eindmeet.  Broer Dirk verging het onderweg wat minder goed.  Na jaren onderbreking vond hij dit jaar weer de tijd om een degelijke voorbereiding af te werken.  Helaas stak een oud zeer (letterlijk dan) weer de kop op.  Twee duimdikke blaren onder de eelt op de hielkap noopten hem in Lippelo tot een medisch onderhoud.  Vakkundig werden de vochtophopingen weggenomen en met wat pleisters op de wonden startte hij, gegangmaakt door broer Eddy, de achtervolging op Gert en Neel.  In de velden rond Liezele kwam het tot een hergroepering en samen stapten ze dus verder tot Bornem.  Eén man ging een ganse Dodentocht lang zijn eigen tempo.  Een jaar lang stapt hij aan de zijde van de voorzitter door Wandelland.  In Bornem vond hij de blitz-start van de groep Broos-Geyskens net iets te snel voor hem.  Onderweg echter nam hij wat minder rustminuten en gaandeweg bouwde hij zijn voorsprong op.  Uiteindelijk kwam Michel al om 12.51 uur binnen !

Aan alle Paalse deelnemers willen we onze grote bewondering uitspreken en we willen hen gemeend feliciteren voor het volbrengen van deze toch wel loodzware tocht.  Een speciale merci ook nog aan al die Paalse clubleden die eens kwamen proeven van die unieke Dodentocht-sfeer en die aan de aankomst juichten toen hun clubgenoten binnen wandelden.  Editie 44 zit er volgend jaar aan te komen.  Wedden we dat er dan nog méér dan 15 WP’ers zullen deelnemen !?

Was jij er ook bij ?  Stuur dan een mailtje (eddy.broos@skynet.be) en in de volgende Wandelweetjes krijg ook jij een welverdiende eervolle vermelding !