9-10 augustus 2013

Totaalsucces voor alle veertien WP'ers in 44ste DoTo ! !

[ Foto's van onze leden in Bornem ]

Twee straffe madammen en twaalf sterke heren zorgden voor een prima clubresultaat tijdens de Dodentocht die werd gelopen op 9 en 10 augustus.  Dit jaar haalde de organisatie voor het eerst meer dan 11 000 deelnemers.  Een cijfer om fier op te zijn, al moet Kadee Bornem, de organisatiemachine achter de Bornemse 100 km-loop toch even gaan nadenken over het versmachtende effect van deze succesrijkste wandelorganisatie van ons land.  De start van zo’n onoverzichtelijke menigte doorheen de straten van Bornem en verder over de smalle, slingerende Scheldedijk wordt van langsom meer ondoenbaar.  Wie vooraan wil postvatten, net voor de startlijn, moet daar al uren van tevoren gaan postvatten en zittend wachten op het startschot.  Kom je met de trein, zoals een groot aantal van onze WP’ers, dan kan je je tegen goed half acht, dus nog anderhalf uur voor de start, neerzetten op het asfalt.  Rondom jou alleen maar wachtenden, liggend, zittend, hunkerend naar het begin.  Twintig over acht gaat er dan een golf door die wachtende menigte en als bij een Mexican wave schiet iedereen recht en slorpt de massa je op om je tientallen meter naar voren te stuwen.  En daar vat je het tweede schuifje wachten aan.  De minuten glijden langzaam weg.  De voorbije jaren werden we nog wat geanimeerd door muziek die de luidsprekers over onze hoofden strooiden.  Nu waren deze echter defect.  Doods sfeertje dus, op deze Dodentocht.

Tegen negen uur zou je moeten kunnen starten.  Wie vooraan staat doet dat ook.  Voor de duizenden wachtenden duurt het nog wel even eer ze hun stramme benen kunnen strekken.  De klok stond al op 21.20 uur toen wij de timescanner passeerden.  En dan kan het schuifelen beginnen.  Wandelen is er helemaal nog niet bij, da’s pas voor enkele km verderop.  Langs de drukke N16 claxonneren voorbij rijdende auto’s en trekken camions aan hun scheepshoorn.  Eens op de dijk van de Schelde komt er dan eindelijk wat schot in de zaak.  Via Weert en Branst kom je nog even door het feestvierende Bornem om dan in de nacht te verdwijnen.  Het is zwoel en plakkerig.  Onderweg blijven mensen dan ook lang wakker om de voorbij trekkende meute aan te moedigen.  “Goe bezig !” is de meest gehoorde boodschap dit jaar.  Van Wintam naar Breendonk, één lange trek van bijna tien km, wordt het ook langs de weg stil : iedereen slaapt, behalve die meer dan 11 000 wandelaars die door die nachtelijke rust schuifelen.  Breendonk met een rustpost aan de brouwerij van Duvel : hier heb je 40 km op de teller en krijg je naast soep, broodjes, koffie en water ook een verschaalde Duvel in een plastic bekertje aangereikt.  Sterke magen die dat kunnen verdragen.  Volgt dan weer een stevig stuk van net geen tien km.  Aan het eind ervan zie je de verlichte toren van de Palm-brouwerij : halfweg !  Even de bagage aanspreken, wat kleren verwisselen, iets achter de kiezen steken, weer maar eens drinken en dan op weg voor deel twee.

Stilaan kruipt de dageraad in de lucht.  De lichte bewolking zorgt ervoor dat de temperatuur niet echt sterk gaat dalen.  Toch even iets met lange mouwen aantrekken, om dit al in Buggenhout weer uit te trekken.  De km tikken nu weg.  Lippelo, Puurs en Oppuurs : de rustposten volgen nu om de zes km na mekaar.  Zeggen dat je niets voelt zou de waarheid geweld aandoen.  Stramheid en blaren : het komt bij iedereen wel voor.  Gelukkig de zeldzame uitzonderingen.  In Sint Amands wordt voor de laatste keer nog een hapje gegeten en een slokje gedronken om dan de Scheldedijk op te trekken.  Lange km voor de habitués, heerlijk wandelen voor de nieuwelingen.  Benedendijks, net voor Branst, word je nog eens gescand.  Hatelijke trap naar beneden, colaatje drinken en hatelijke trap naar boven.  Hier voel je wel dat je al zovele lange uren op de been bent.  En dan begint de triomftocht.  Eens de kerk van Branst achter je ligt, krijg je van iedereen links en rechts van je wandelroute de ene proficiat na de andere.  Bocht naar links, nog één naar rechts, nog eens links en dan in dalende lijn naar Bornem.  Handjeklap van iedereen nu langs de weg.  Net voor de laatste rechte lijn toch nog even klimmen.  Pijn in de kuiten.  En daar is dan die bocht naar links, de laatste bocht naar de ultieme wandelhallucinatie.  Afdalend tussen de nadars stap je door de Boomstraat – neen : je zweeft door die straat.  Iedereen klapt nu voor jou ! Koude rillingen … Hoe verder je afdaalt, hoe meer volk, hoe meer applaus ook.  En dan komt er uit die massa die ene iemand naar je toe gevlogen.  Dikke smakkerd.  Handjes omhoog voor de foto, even wuiven naar het publiek, emoties trachten te bedwingen.  Biepbiep… Einde Dodentocht.  Pijn, vermoeidheid, maar bovenal zó gelukkig dat je het gehaald hebt !

Met veertien stonden we aan de start, op 9 augustus in Bornem en met veertien kwamen we ook, ruim binnen de tijd, over de meet.  Eerst en vooral onze sterke dames.  Voor Kristel Vanden Eynde was het de tweede deelname op rij.  Ook deze keer slaagde ze er in om zonder veel lichamelijke ongemakken de medaille binnen te halen.  Die andere straffe madame was Fien(tje) Poelmans.  Vorig jaar nam ze, na drie deelnames, resoluut het besluit om nooit meer deel te nemen.  Tot dan die 9de augustus weer dichterbij kwam en tot ze hoorde dat er dit jaar een speciaal Bornem-T-shirt werd aangemaakt voor de deelnemende clubleden.  Fien schreef zich wél in en stapte onderweg met de regelmaat van een Zwitserse horloge.  Al vlug bleek dat ze haar tijd van vorig jaar serieus ging verbeteren.  Ze verraste Lowie, haar goedlachse man zodanig, dat die zijn puntzakske friet onderweg al lopend verder moest opeten, op weg naar Branst waar hij zijn Fien zou tegemoet gaan.  Fien pitste zo maar even twee en half uur van haar besttijd (2011) af.  Jolan Dupont, de jongeman uit Heist Op Den Berg, zag dit jaar een ideale voorbereiding in… een stapreis naar Santiago de Compostela.  De toekomstige arts pakte na zijn laatste examen aan de unief zijn koffers en wandelde 570 km tot het heiligdom van Sint Jacobus.  De week voor de Dodentocht nog snel een 50 km in Bellingen en dan naar Bornem.  Met gunstig resultaat dus !  Twee van onze DoTo’ers waren jarig toen ze over de eindstreep  stapten : Guido Carmans en Kevin Luyten.  Voor de ene was het de vierde, voor de andere de tweede deelname.  Kevin bereidde zich dit jaar grondig voor, nam in alle stilte deel aan een resem langeafstandswandelingen en wist dat hij er klaar voor was.  Vier uur beter doen dan bij je eerste deelname is echter niet iedereen gegeven !  Bart Schreurs slaagde erin om heel wat kilo’s kwijt te spelen en dat resulteerde dan ook in een persoonlijke besttijd, mede door het reduceren van zijn rusttijden onderweg.  Peter Sannen stapte een prima gedoseerde tocht en deed dat, net als vorig jaar, in de kleuren van Huize Eigen Haard, een instelling voor mentaal gehandicapten uit Aarschot.  Door zijn deelname zamelde hij sponsorgeld in voor dit tehuis.  Ook Richard Camps was er dit jaar weer bij, al twijfelde hij lang.  Toch schreef hij zich nog in en beëindigde ook nu weer met brio zijn Dodentocht.  Met vier op een rij stoven zij langs het ganse deelnemersveld tot zij een plaatsje hadden bemachtigd waar het wat “losser wandelen” werd : Michel Coosemans, Gert, Dirk en Eddy Broos.  Terwijl de Broos-family in Breendonk nog wat bijtankte stak Michel de hand op en trok hij alleen verder.  Hij had niet alleen de beste lamp van het ganse Paal-pak, maar blijkbaar ook de meeste persoonlijke energie.  Broer Dirk sukkelde met blaren die hij niet kon laten verzorgen in Oppuurs.  Zonder omzien dan maar zo snel mogelijk door.  Voortgestuwd door een opstoot van adrenaline kwam hij een tiental minuten voor vader en zoon Broos over de meet.  En dan was er nog het onafscheidelijke duo Raymond Verboven en Marcel Sleurs.  Zielsgelukkig kwamen zij, zij aan zij, over de meet.  Wat dat losmaakte bij Marcel lees je hieronder.

Aan iedereen van harte proficiat en op naar 8/8/2014, naar de 45ste Dodentocht !

Eddy

Born(em) to be alive !

Mijn leven heeft de laatste jaren een paar keer aan een zijden draadje gehangen…  Eerst overleefde ik kanker, dan overleefde ik een hartinfarct met een openharttransplantatie en tenslotte overwon ik de Dodentocht : bij de eerste twee had ik gewoon geluk, het derde heb ik zélf afgedwongen…  Hoewel, helemaal juist is dat ook niet…  Om in mijn opzet te slagen, kreeg ik heel wat steun.  In de eerste plaats van de club en de voorzitter, die met een gewaagde  “Dodentocht 20 13” de aanzet gaf voor een deelname en een vakkundig opgebouwd wandelschema.  Daarnaast was  er mijn vrouw, die er met een perfect uitgevoerde taping met Compeed en Opsite voor zorgde dat mijn voeten, waar de kladders vel nog maar pas van waren weggesneden na de 42 km van de Hoogzomertocht, perfect waren geprepareerd, zodat ik zonder ook maar één blaar de Dodentocht uitwandelde.  Daarnaast ook ons onbetwistbaar koningskoppel van de soigneurs, Lea en Frans, die ons vanaf Steenhuffel om 5 uur ‘s morgens in iedere post voorzagen van alle ondersteuning die wij vroegen.

En last but not least, mijn compagnon de route : Raymond, dat pezig wandelwonder dat me perfect in het gareel liet lopen en af en toe eens heel demonstratief het tempo aangaf om me duidelijk te maken dat hij gerust nog sneller kon !  Voor al deze mensen en voor alle medewandelaars van de club : 100.000 maal bedankt voor onze 16u36’ over de 100 km !

Marcel

Was jij er ook bij ?  Stuur dan een mailtje (eddy.broos@skynet.be) en in de volgende Wandelweetjes krijg ook jij een welverdiende eervolle vermelding !